Op 26 september kwamen de makers van het Open Media Art bijeen om in gesprek te gaan met Arnout Hulskamp. Arnout heeft voor Open Beelden een aantal jaar terug een kunstinstallatie gebouwd, en hoewel hij nu niet meer met fotografisch materiaal werkt, kon Arnout tijdens deze sessie de makers op het spoor zetten richting een uiteindelijke installatie voor de Open Media Art tentoonstelling bij Beeld en Geluid.
Open Beelden
Het project dat Arnoud in 2008 deed voor Open Beelden is in het kader van Open Media Art nog steeds interessant: omdat het Zuiderzeemuseum destijds niet deel kon nemen aan de museumnacht in Amsterdam, bedacht Arnout voor hen een manier om toch aanwezig te zijn. Hij organiseerde een soort ‘guerilla actie’ waar hij vanaf het water beelden projecteerde van het Zuiderzeemuseum op grachtenpanden van Amsterdam:
“Kunstenaar Arnout Hulskamp projecteert […] de door hem gemixte beelden vanaf het water in de vorm van een meer dan levensgrote geprojecteerde fruitmachine. Met een druk op een knop mixt het publiek de digitale collectie, […] ”
Bron: ‘Zuiderzeemuseum zet Amsterdam in ander licht tijdens Museumnacht’ OpenBeelden.nl, 28 oktober 2008
Arnout vertelt dat het in 2008 erg moeilijk was om beelden te vinden in Open Beelden: “Je moest zoveel keuzes opgeven voordat je eindelijk filmpjes zag! Welk formaat, welk bestandstype, keyword ..” Gelukkig is het Open Beelden platform sindsdien sterk verbeterd en kunnen ook de makers van Open Media Art sneller grasduinen door onze open collectie.
Children of the Light
Arnout werkt tegenwoordig vooral met licht: samen met Christopher Gabriel – die hij ontmoette tijdens een residency in Trouw – vormt hij visual artist duo Children of the Light. Music act DARKSIDE (met o.a. NIcolaas Jaar) vroeg hen om de visuals bij hun optreden te verzorgen en dat resulteerde in deze indrukwekkende performance bij Het Concertgebouw in Amsterdam:
In tegenstelling tot Dirk Vis, die de kunstenaars op het hart drukte hun eigen tools te ontwikkelen, stelt Arnout dat hij dat bewust niet gedaan heeft: “Ik stelde mezelf de vraag: moet ik mijn eigen tool ontwikkelen? Iedereen maakt eigenlijk al hetzelfde ding,” concludeert hij. Voor Arnout staat de ervaring van bezoeker centraal, bijvoorbeeld bij hun installatie STROBOGRID. “Op video ziet het er heel chaotisch uit, maar we hebben er voor gezorgd dat het een hele fijne ervaring was. Fijn geluid, fijn licht, een fijne sfeer.” Arnout zet de toon voor de OMA makers om na te gaan denken over de ervaring die ze de bezoeker mee willen geven, en na te gaan denken over hun uiteindelijke werk dat ze willen tonen bij Beeld en Geluid.
Superposition: ‘We denken aan een VR ervaring’
Afbeelding: Robin Smits (Superposition) toont de uittekening van de camerabeweging van 105 fragmenten
Robin Smits vertelt over de voortgang van Superposition met hun tool om het archief te doorzoeken op basis van camerapositie. Omdat het eindwerk in Hilversum vertoond gaat worden hebben ze een subset gemaakt van films die zich in Hilversum afspelen. Ze hebben van 105 fragmenten uitgetekend welk traject de camera volgt – zie afbeelding – en hoewel de meeste shots dezelfde camerabeweging lijken te hebben, zijn ze vooral geïnteresseerd in de filmpjes die hiervan afwijken. Ze denken eraan om met gebruik van de VR, met name via Google Cardboard, de cameratrajecten af te laten leggen door de bezoeker met een vorm van feedback als het goede spoor gevolgd wordt, misschien als een soort game.
Arnout reageert op het plan. “Ik las jullie eerdere blogs en het leek me erg cool om het archief te bekijken op basis van identieke camera-bewegingen. En de beelden vervolgens naast elkaar te zien ter vergelijking. Maar waarom alleen van Hilversum? Mijn enthousiasme doofde een beetje toen ik dat las,” bekent hij. De groep lacht, maar snapt wel waarom je met een subset zou werken. De conclusie is dat het gehele archief bij elkaar vrij chaotisch is. “Maak een tool die de chaos illustreert,” suggereert Elki.
Arnout tipt de jongens om te kijken naar de film Panta Rhei (Bert Haanstra, 1951) omdat de film veel wilde camerabewegingen heeft. (Check ook bgweb.nl/haanstra voor meer informatie over Bert Haanstra en zijn films.) Hij ziet veel potentie in de tool van Superposition, en hoopt dat het breder ingezet kan worden: “Maak het een leuke gebruikerservaring, en maak het bruikbaar voor een groter archief.”
Elki: ‘Een traktatie voor het oog’
Elki vertelt Arnout en de groep over haar intuïtie en de manier waarop ze naar het archief kijkt. “Ik voelde me overweldigd door het archief. Hoe ga ik om met het vele aantal uren video’s kijken? Ik sla ze op in mijn eigen Open Media Art bibliotheek van videoclips. Eigenlijk worden de clips verpest door de context van het Polygoon journaal, en ik wil ze terug naar hun natuur brengen. Door ze uit deze context te halen, krijgen ze hun eigen leven.”
Afbeelding: Arnout Hulskamp (links) en Elki Boerdam (rechts). Foto gemaakt door Brigitte Jansen, CC-BY-SA
Elki combineert de clips met andere beelden die ze vindt op YouTube. “Wat ik leuk vindt aan het combineren is dat de clips elkaar weer context geven. ” Ze laat een voorbeeld zien waarbij in één beeld een man aan tulpenkopjes voelt, en een andere waar een vrouw haar nagels in een komkommer drukt. De combinatie geeft een erotische betekenis aan het oorspronkelijk vrij onschuldige tulpenfilmpje. Elki verdiept zich graag in bijzondere categoriëen van filmmakers op YouTube. “Er is echt een hele fantastische fetisj-wereld op YouTube.” De dynamiek van het internet en de daarbij behorende remix cultuur spreekt haar aan. “Het internet is het compleet tegenovergestelde (van het archief) wat context betreft; het is allemaal open en je weet niet wie de eigenaar is.”
Arnout ziet het eindproduct van Elki’s werk al voor zich: “Er is een knop en er zijn twee schermen en de twee clips beginnen te spelen. En dan moet je weer de knop indrukken.” Hij vindt dat haar auteurschap het sterkste van haar project is. “Wanneer zij naar beelden kijkt, dan ziet ze er iets in. Het is net een klein koekje, een traktatie voor het oog. Je moet er meer van bekijken om er meer van te begrijpen. Om te zien wat er gebeurt wanneer de twee beelden naast elkaar geplaatst worden.”
Tereza – The fuzziness of memory
Tereza vertelt over haar achtergrond als VJ en graphic designer. Haar idee voor het project ontstond omdat ze de afbeeldingen van haar integratie cursus Nederlands niet aansprekend vond. Ze was zelf al op het archief van Open Beelden gestuit voordat ze de oproep van het Stimuleringsfonds zag voor Open Media Art.
Tereze heeft inmiddels vier fases van herinneringen uitgekozen als de basis voor haar selectie: peuter speelzaal en de basisschool, tienertijd en universiteit, werk en het stichten van een gezin, en latere leeftijd en het uit huis gaan van kinderen. Ze vertelt over de lanschappen die ze toe heeft gevoegd aan haar films, maar vertelt nu dat ze er over twijfelt. Arnout zegt dat hij de overlay van de abstracte vormen wel kan waarderen. “Dat je niet de hele video ziet draagt bij aan de vervormingen van herinneringen.”
Comments are closed.