Een video die mij meteen opviel was ‘Van ’n hond, ’n kat en ‘n papegaai’. Een video uit 1935 en eigenlijk de voorloper van de trend die nu zo razend populair is online: dierenvriendjes. Een kat die op een hond slaapt, een aap die een puppy knuffelt, een poes bij een hertje en een hondje op een schildpad. Deze ongebruikelijke vriendschappen geven meteen een vertederend gevoel. Met een hoog ahh-gehalte waarvan je meteen een glimlach op je gezicht krijgt. Maar waarom doen deze video’s dat met ons, en blijkbaar al sinds 1935?
Van een hond, een kat en een papegaai, door Polygoon-Profilti (producent) / Nederlands Instituut voor Beeld en Geluid (beheerder), is gelicenseerd onder Public Domain Mark.
Dieren zijn zich meestal, anders dan mensen, niet bewust van de aanwezigheid van de camera. Daardoor kijk je naar een oprecht schouwspel. In de online omgeving, waar we wantrouwig zijn geworden over oprechtheid en echtheid, doen deze video’s het dus goed. Het is een adempauze tussen alle menselijke meningen, verdraaiingen en persoonlijke regie.
Bij de video’s van ongebruikelijke relaties tussen dieren speelt ook antropomorfisme een rol; het toekennen van menselijke eigenschappen aan niet menselijke wezens, dieren in dit geval. Het onschuldig spelen doet ons denken aan onze kindertijd en vriendschap is voor de mens een van de meest waardevolle bezittingen. Maar dat deze ongebruikelijke vriendschappen juist nu zo populair zijn is denk ik te wijten aan de verdeeldheid in de wereld en onze samenleving. Deze vriendschappen roepen een vorm van verbazing op over de acceptatie van een vreemdeling, ondanks ras, soort, leeftijd, geslacht of cultuur. En de video’s geven misschien wel een hoopvol voorbeeld. In ieder geval een vertederende onderbreking in het schreeuwerige online vreemdelingendebat.
De keuze in waar we naar kijken is een spiegel van waar we als mensen mee bezig zijn. Het reflecteert bepaalde behoeftes en door trends binnen ons kijkgedrag te onderzoeken kunnen we collectieve emoties ontdekken binnen onze samenleving.
Bij de video’s van ongebruikelijke relaties tussen dieren speelt ook antropomorfisme een rol; het toekennen van menselijke eigenschappen aan niet menselijke wezens, dieren in dit geval. Het onschuldig spelen doet ons denken aan onze kindertijd en vriendschap is voor de mens een van de meest waardevolle bezittingen. Maar dat deze ongebruikelijke vriendschappen juist nu zo populair zijn is denk ik te wijten aan de verdeeldheid in de wereld en onze samenleving. Deze vriendschappen roepen een vorm van verbazing op over de acceptatie van een vreemdeling, ondanks ras, soort, leeftijd, geslacht of cultuur. En de video’s geven misschien wel een hoopvol voorbeeld. In ieder geval een vertederende onderbreking in het schreeuwerige online vreemdelingendebat.
De keuze in waar we naar kijken is een spiegel van waar we als mensen mee bezig zijn. Het reflecteert bepaalde behoeftes en door trends binnen ons kijkgedrag te onderzoeken kunnen we collectieve emoties ontdekken binnen onze samenleving.
De komende tijd zal ik opzoek gaan naar meerdere fenomenen, codes en motieven binnen ons beeldgedrag en onderzoek doen naar de registratiecultuur van toen en nu.
Comments are closed.